Vladičin Han je mlado naselje koje se prvi put pominje pre 120 godina. Ime je dobio po usamljenoj kući – hanu koju je do polovine XIX veka podigao Stefan Grk a kasnije je kupio vladika Pajsije. Od ove usamljene kuće, pojedinih kuća u selu Kalimance i novih doseljenika, 1887.god. osniva se naselje koje je dalje počelo da se razvija samostalno pod imenom Vladičin Han.
Vladičin Han leži na ušću dveju reka – Vrle i Kalimanke u Južnu Moravu. Ovakvo obilje reka daje naselju izvanredan položaj za razvoj tako da Vladičin Han već 1921.god. biva proglašen za varošicu gde se ukrštaju značajnije saobraćajnice, prolazi železnička pruga i carski drum koji vezuje Carigrad – Niš –Beograd. Vladičin Han postaje sedište varoškog, trgovačkog i saobraćajnog prometa, kao i zanatskih radnji, društveno – političkih organizacija, raznih institucija, nadleštva kao i kulturnog i sportskog života.
Proglašenjem Vladičinog Hana za samostalno naselje počinje i njegov razvoj-značajno se uvećava broj stanovnika; 1888. godine otvara se prva škola; naselje dobija svoj prvi hram 1905. godine - hram Svetog Nikole u Prekodolcu. 1910. godine izgrađen je i prvi put pušten u saobraćaj prvi gvozdeni most koji je zamenio dotadašnje drvene mostove. Taj gvozdeni most i dan danas spaja obale Južne Morave.
Vladičin Han je imao sve neophodne uslove (drumski i železnički saobraćaj, mostovi) za razvoj trgovine koja je stara koliko i samo naselje. Otvoreni su mali dućani sa jedne i druge strane Južne Morave u kojima se trgovalo robom široke potrošnje, uvozilo se i izvozilo. Korišćenjem železnice izvozilo se voće, žitarice, krompir, stoka, koza… Sa druge strane uvozila se raž, kukuruz i dr.
U trgovačkom prometu, plaćanje se vršilo gotovim novcem ali se trgovina obavljala i putem trampe – roba za robu. Za promet robe imali su veliku ulogu vašari, sabori i pijačni dani. Veliki vašar se održavao svake godine od 11-13. septembra a pijačni dani su se održavali svakog petka. To je prešlo u tradiciju jer se i dan danas vašar održava svakog 11.septembra a glavni pazarni dan je petak. Pijačni prostor je do dana današnjeg ostao na istoj lokaciji kao i pre 100 godina –između železničke pruge i korita Južne Morave.
Uporedo sa trgovinom, u Vladičinom Hanu je počelo da se razvija i zanatstvo. Krajem XIX veka formira se zanatski centar na platou između železničke rampe i korita reke Kalimanke. U tom zanatskom centru bili su zastupljeni sledeći zanati: berberski, mesarski, limarski, pekarski, fotografski, piljarski, obućarski, krojački. Pored tih, u Vladičinom Hanu su bili zastupljeni i mnogi drugi zanati koji su bili neophodni za normalno življenje građana Hana i okolnih sela a mnogi od tih zanata egzistiraju permanentno već decenijama.
I pored toga što okolina Vladičinog Hana pogoduje obavljanju raznolike poljoprivredne proizvodnje, mali broj ljudi se bavio poljoprivredom jer se skoro svako domaćinstvo bavilo trgovinom ili zanatstvom koje su i onda bile isplativije. Poljoprivredni proizvođači su se uglavnom bavili voćarstvom, stočarstvom, ratarstvom, a u manjoj meri i povrtarstvom, vinogradarstvom i proizvodnjom duvana. U Vladičinom Hanu duvan je počeo da se proizvodi 1921. godine da bi se kasnije, krajem 40-tih godina XX veka otvorila duvanska stanica koja je otkupljivala i prerađivala duvan.
Vladičin Han je 1931. god. dobio svoju prvu fabriku – fabriku crepa i cigle “Balkan” koja je svoje proizvode plasirala na domaćem tržištu, najviše na Kosovu. Ta fabrika i dan danas postoji, proizvodi i plasira svoje proizvode i jedan je od glavnih nosioca razvoja u novijoj istoriji hanske opštine.
Grad se brzo razvijao a ukrštanje mnogobrojnih puteva i prevelika imigracija stanovništva ka njemu, uticali su na mešanje najrazličitijih običaja i navika stanovništva. Seoski običaji su se upražnjavali skoro u svim prilikama: pri obradi zemlje, pri rađanju, ženidbi, na litijama, na krsnoj slavi, prilikom smrtnog slučaja ili na nekom velikom prazniku. Neki od tih običaja i dan danas žive među stanovništvom ove varošice.
Odevanje i ponašanje stanovništva je zavisilo od prilike i staleža. Trgovci, zanatlije i intelektualci nosili su kapute, pantalone, cipele dok su seljaci bili prepoznatljivo obučeni u narodnu nošnju. Nošnja je u Vladičinom Hanu bila veoma različita - razlikovala se od porodice do porodice, tako da je porodica nosila onu nošnju koju su nosili u selima odakle su došli. Osobitost muške nošnje su bili jelek, opanci i fes (kasnije zamenjen šubarom) a ženske jelečić, skutače i na glavi ručnik crvene boje nanizan parama i prekriven belom maramom – šamijom. Mladići su se još opasivali crvenim pojasom ukrašenim raznim parama i resama. Uobičajeno je bilo da ženske osobe nose nakit ili od bižuterije ili od zlata – imućnije devojke nosile su nizove zlatnih dukata i dubli. Devojčice su od malena učene ručnim radovima i kućnim poslovima.
Danas se ručnim radovima bavi jako mali broj žena i to su u velikoj većini slučajeva starije osobe tako da ovaj pa i mnogi drugi običaji polako izumiru što je i sasvim razumljivo s obzirom na dinamičan razvoj Vladičinog Hana koji je izrastao u modernu varošicu: od krivudavih i uskih do širokih ulica, od sirotinjskih četvrti do modernih stanova, od drvenih do gvozdenih i betonskih mostova, od prve osnovne do srednjih škola. Snažan je bio privredni, prosvetni, kulturni, zdravstveni i urbanistički razvoj Vladičinog Hana a naročito posle drugog svetskog rata.
